Αντίνοος Αλμπάνης: Η συντροφιά ενός σκύλου, μόνο ως βάλσαμο μπορεί να λειτουργήσει.
Όλοι μας έχουμε αγχωθεί από τον βομβαρδισμό πληροφοριών που δεχόμαστε σχετικά με τον Κορονοϊό. Κάποιοι πιστεύουν πως είναι από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που έχουν περάσει. Δεν είναι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολες στιγμές στην ζωή τους και όμως, μέσα από τις δυσκολίες τους βγήκαν δυνατοί και μας απέδειξαν πως όλα ξεπερνιούνται. Ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα είναι ο αγαπημένος σε όλους Αντίνοος Αλμπάνης, ένας σπουδαίος ηθοποιός, με μία ξεχωριστή καριέρα, που παρόλες τις δυσκολίες που πέρασε, συνεχίζει να μας δείχνει το ακέραιο του χαρακτήρα του και το γλυκό του χαμόγελο. Παρακάτω ο Αντίνοος θα μας μιλήσει για την σχέση του με την αγαπημένη μας Μπλού, το γαλλικό μπουλντόγκ του!
- Αρχικά, θέλεις να δώσεις ένα μήνυμα στον κόσμο πως να βρει την δύναμη να το αντέξει όλο αυτό;
Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι δυσκολίες είχαμε, έχουμε και θα έχουμε πολλές και στο μέλλον και μονάχα η πεποίθηση ότι όλα θα φτιάξουν και όλα θα πάνε καλά είναι αρκετή για να μας κάνει να είμαστε αισιόδοξοι. Έχω περάσει ζόρικες στιγμές και ξέρω πως είναι να χάνεις την βολή σου, αλλά με καθαρό μυαλό και καθαρή την ψυχή μας μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι και να πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν.
- Στην περιπέτεια της υγείας σου σε βοήθησε η Μπλού ψυχολογικά;
Όχι μόνο τότε, αλλά ακόμα και τώρα. Μάλιστα, και πρόσφατα που βγήκα σε ένα παράθυρο για να μιλήσω για την κατάσταση αυτό έλεγα και ξανάλεγα, ότι το κατοικίδιο είναι τεράστια συντροφιά και απαλύνει πάρα πολύ και τον πόνο και την αγωνία, την ανησυχία και το άγχος. Είναι μια ψυχή μέσα στο σπίτι η οποία ούτε ζητάει, ούτε κρίνει, ούτε απαιτεί. Είναι μία συντροφιά η οποία μόνο ως βάλσαμο μπορεί να λειτουργήσει στην ρουτίνα ενός ανθρώπου που ζει σε μία πόλη, πόσο δε μάλλον, όταν είναι και σε εγκλεισμό.
- Όπως ξέρουμε, σου αρέσει πολύ να περπατάς! Παίρνεις μαζί και την Μπλου;
Όταν βγαίνω από το σπίτι την παίρνω πάντα μαζί. Είτε πηγαίνω για περπάτημα, είτε πάω στην δουλειά μου, είτε πάω στην παράσταση. Το σκυλί μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωή μου. Δεν μένει ποτέ στο σπίτι.
- Είσαι άνθρωπος του προγράμματος ή σ’ αρέσει να έρχονται τα πράγματα όπως αυτά θέλουν;
Είμαι άνθρωπος του πολύ προγράμματος. Θέλω να γνωρίζω ποια είναι τα όρια μου και το να προγραμματίζω την ζωή μου και τις μέρες μου με βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό. Σαφώς είμαι και ανοιχτός σε νέες προκλήσεις και στην περιπέτεια αλλά πάντα σε ένα πλαίσιο το οποίο το έχω ορίσει εγώ.
- Η Μπλου σε βοηθάει σε αυτό;
Είναι τόσο εύκολο σκυλί το δικό μου, το οποίο δεν με βάζει σε αυτή την διαδικασία να διαμορφώσω την ζωή μου ανάλογα. Περισσότερο προσαρμόζεται εκείνη στις δικές μου ανάγκες και στην δική μου ρουτίνα, παρά εγώ στην δική της.
- Η δουλειά σου είναι μια δουλειά με έντονα συναισθήματα!! Πως διαχειρίζεσαι το να γυρνάς σπίτι μετά από τόση ένταση και να σε περιμένει το σκυλάκι σου και να ζητάει την προσοχή σου;
Με πάρα πολύ όρεξη! Η διαδικασία της βόλτας με το σκυλί είναι κάτι που με αποφορτίζει πάρα πολύ. Έχω την τάση να κλείνομαι στο σπίτι. Είναι η καλύτερη δικαιολογία για να μπορώ να βγαίνω και να περπατάω. Για μένα το περπάτημα, η βόλτα, το trekking που λέμε, είναι ιδιαίτερα υγιές και ότι πιο φυσιολογικό στην ζωή ενός ανθρώπου.
- Αν ξεκινούσες μια σχέση που δεν την συμπαθούσε η Μπλου πως θα αντιδρούσες;;
Θα έφευγε η σχέση. Ας μην τα συζητάμε αυτά, θα έφευγε η σχέση.
- Θυμάστε κάποιο αστείο περιστατικό με τα ζωάκια σας;
Ένα αστείο περιστατικό ήταν μια χρονιά που έπαιζα στο θέατρο Χώρα, στην παράσταση «Αστροφεγγιά» και είχαμε κάνει διάλλειμα. Είχα πάει σε ένα καμαρίνι να μιλήσω με έναν συνάδελφο κι αφού γύρισα, συνέχισα να ετοιμάζομαι για το δεύτερο μέρος της παράστασης, μέχρι που ήρθε μια ταξιθέτρια με την Μπλου στην αγκαλιά και μου λέει «την έφερα»! Την κοιτάζω και της λέω «από που μου την έφερες»; Μου λέει «βγήκε στην σκηνή κανονικότατα, την χειροκρότησε ο κόσμος, την πήραμε και στην φέραμε πίσω στο καμαρίνι».
- Έχετε ζήσει κάποια πολύ συγκινητική στιγμή μαζί τους;
Νομίζω η πιο συγκινητική στιγμή με το σκυλί ήταν, όταν χρειάστηκε να ξυρίσω το κεφάλι μου λόγω των χημειοθεραπειών. Με περίμενε στο σπίτι και όταν με είδε άρχισε να γρυλίζει σαν να μην με αναγνώρισε. Την πλησίασα και της μίλησα πολύ γλυκά και όταν έφτασα κοντά της άρχισε να μου γλύφει το κρανίο.